Νομίζω ότι το θέμα του παιδιού έφερε στην επιφάνεια δύο προβλήματα.
1) Το ένα είναι το πρόβλημα του παιδαγωγικού συστήματος, που είναι αρτηριοσκληρωτικό. Σε άλλες χώρες αν κάποιος είναι καλός μπορεί να πηδήξει μια τάξη με εξετάσεις φυσικά. Ίσχυε και στην Ελλάδα τη δεκαετία του 60 και βρέθηκε διάσημος σήμερα Έλληνας καθηγητής πανεπιστημίου με πανεπιστημιακό πτυχίο στην ηλικία των 19 ετών. Πήρε απολυτήριο Λυκείου στην ηλικία των 15. Γιατί να μην επιτρέπεται το ίδιο και για μαθητές όταν μάλιστα έχουν δώσει εξετάσεις και τις έχουν περάσει?
2) Το δεύτερο είναι το πρόβλημα περί την απονομή της δικαιοσύνης που νοσεί βαρέως. Τέτοιες περιπτώσεις όφειλαν να κρίνονται κατ εξαίρεση και πριν την έναρξη του σχολικού έτους. Μιλάμε για εξάντληση και των ενδίκων μέσων μέχρι το Σεπτέμβρη. Στις εκλογές αν υπάρξει διαφωνία για κάποια οργανωτικά θέματα κρίνεται το ζήτημα μέσα σε 3-4 μέρες. Αλλά βέβαια οι εκλογές καίνε τους καρεκλοκένταυρους ενώ το πρόβλημα του μαθητή δεν καίει κανένα.
Τώρα τί κάναμε για το μαθητή? Επειδή το σύστημα είναι ηλίθιο το ξεφτιλίσαμε και το μπαλώσαμε όπως όπως κατά την προσφιλή μας Ελληνική μέθοδο.
