Οι διάφοροι οίκοι είναι εκτός πραγματικότητας. Αξιολογούν πιστοληπτική ικανότητα. Δηλ. αξιολογούν χρέος. Το ερώτημα είναι αν θέλουμε το χρέος ή όχι. Ας δούμε τα πράγματα όπως έχουν. Ένας που έχει λεφτά τα καταθέτει στην τράπεζα. Η τράπεζα τα δανείζει σε έναν που δεν έχει λεφτά υπό τον όρο ότι θα τα επενδύσει και κάποια στιγμή τμηματικά θα τα επιστρέψει. Ένα μέρος των χρημάτων το δανείζονται τα κράτη για να κάνουν δημόσιες επενδύσεις. Δηλ. έργα που ως επί το πλείστον δεν είναι ευθέως κερδοφόρα. Αν όμως φτιαχτεί π.χ. ένα λιμάνι και γύρω από το λιμάνι μια σειρά βιομηχανίες το λιμάνι θα ξεχρεωθεί από τους φόρους που θα πληρώνουν οι βιομηχανίες, οι οποίες δε θα υπήρχαν χωρίς το λιμάνι.
Άρα το χρέος έχει μια κάποια χρησιμότητα. Αντί τα λεφτά να κάθονται στα σεντούκια κυκλοφορούν στην αγορά και βοηθούν στην ανάπτυξη. Η κυκλοφορία του χρήματος είναι λοιπόν κάτι θετικό. Το θέμα είναι να μην ξεφύγει η κατάσταση από τα όρια.
Οι οίκοι το μόνο που κάνουν είναι να ωθούν την κατάσταση εκτός ορίων με εκτιμήσεις βασιζόμενες σε εικασίες, που δε θα πίστευε ούτε παιδί του δημοτικού σχολείου. Απαιτούν την εξόφληση του χρέους εδώ και τώρα βάζοντας σε ολόκληρες κοινωνίες-κράτη το μαχαίρι στο λαιμό. Αυτό όμως είναι και αδύνατο και αντιοικονομικό. Το χρήμα οφείλει να κυκλοφορεί στην αγορά. Το μόνο που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι η διατάραξη της ισορροπίας που προκύπτει από το ποσό του χρήματος που βρίσκεται στις τράπεζες σε σχέση με αυτό που βρίσκεται σε κυκλοφορία. Αν π.χ. μια τράπεζα έχει δανείσει περισσότερα από όσα πρέπει κι αν κάποιος έχε δανειστεί περισσότερα από όσα πρέπει, οφείλουμε να έχουμε ένα μηχανισμό που θα δώσει τη δυνατότητα ομαλοποίησης της κατάστασης. Τέτοιος μηχανισμός δεν υπάρχει και για το λόγο αυτό τα κράτη είναι έρμαια των οίκων αξιολόγησης και των πιστωτών που τους ακολουθούν ως πρόβατα κυρίως επειδή οι υπάλληλοί των τραπεζών-πιστωτών ψάχνουν έναν τυφλοσούρτη για να είναι καλυμμένοι έναντι ελέγχων. Προσοχή όχι έναντι κινδύνων αλλά έναντι ελέγχων.
Άρα το χρέος έχει μια κάποια χρησιμότητα. Αντί τα λεφτά να κάθονται στα σεντούκια κυκλοφορούν στην αγορά και βοηθούν στην ανάπτυξη. Η κυκλοφορία του χρήματος είναι λοιπόν κάτι θετικό. Το θέμα είναι να μην ξεφύγει η κατάσταση από τα όρια.
Οι οίκοι το μόνο που κάνουν είναι να ωθούν την κατάσταση εκτός ορίων με εκτιμήσεις βασιζόμενες σε εικασίες, που δε θα πίστευε ούτε παιδί του δημοτικού σχολείου. Απαιτούν την εξόφληση του χρέους εδώ και τώρα βάζοντας σε ολόκληρες κοινωνίες-κράτη το μαχαίρι στο λαιμό. Αυτό όμως είναι και αδύνατο και αντιοικονομικό. Το χρήμα οφείλει να κυκλοφορεί στην αγορά. Το μόνο που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι η διατάραξη της ισορροπίας που προκύπτει από το ποσό του χρήματος που βρίσκεται στις τράπεζες σε σχέση με αυτό που βρίσκεται σε κυκλοφορία. Αν π.χ. μια τράπεζα έχει δανείσει περισσότερα από όσα πρέπει κι αν κάποιος έχε δανειστεί περισσότερα από όσα πρέπει, οφείλουμε να έχουμε ένα μηχανισμό που θα δώσει τη δυνατότητα ομαλοποίησης της κατάστασης. Τέτοιος μηχανισμός δεν υπάρχει και για το λόγο αυτό τα κράτη είναι έρμαια των οίκων αξιολόγησης και των πιστωτών που τους ακολουθούν ως πρόβατα κυρίως επειδή οι υπάλληλοί των τραπεζών-πιστωτών ψάχνουν έναν τυφλοσούρτη για να είναι καλυμμένοι έναντι ελέγχων. Προσοχή όχι έναντι κινδύνων αλλά έναντι ελέγχων.