Κάθετα θα διαφωνήσω με αυτά που γράφουν εδώ.
Κατ αρχάς ο πατέρας Μαρκεζίνης ήταν ένας από τους ικανότερους πολιτικούς που είχε η χώρα. Αστός κι ευπατρίδης. Κατά το πρότυπο της Τουρκίας του Εβρεν του ανέθεσαν να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Αν τον είχαν στηρίξει όλοι τότε θα είχαμε αποφύγει το Κυπριακό. Τον υπονόμευσαν όμως οι πάντες για να πάμε στο Κυπριακό για το οποίο δεν έχει ευθύνη. Το ότι ήταν τραγικό λάθος η μη στήριξή του το έχει δηλώσει δημοσίως και ο Μίκης Θεοδωράκης. Κακώς λοιπόν απολογείται για τον πατέρα του. Μόνο μερικοί κολλημένοι στο παρελθόν χωρίς να έχουν προσφέρει κάτι στη χώρα ασχολούνται με αυτό.
Πέραν όμως της ιστορίας και της μιζέριας που συνδέεται με αυτή ας πάμε στο σήμερα. Ας ξεχάσουμε τον πατέρα Μαρκεζίνη κι ας δούμε το γιο του. Ποιος είναι ο Βασίλης Μαρκεζίνης?
Για όσους δεν το γνωρίζουν πρόκειται για ένα διάσημο καθηγητή της Νομικής που δουλεύει ή έχει δουλέψει σε διάφορα γνωστά πανεπιστήμια διεθνώς. Τις ικανότητές του τις είχε δείξει από παιδί. 15 ετών (ναι σωστά διαβάζετε) μπήκε στη Νομική Αθήνας, την τελείωσε στα 19, στα 22 είχε το διδακτορικό του από την Αθήνα και μετά έγραψε άλλο ένα διδακτορικό στο Cambridge. Η πορεία του από εκεί και πέρα λαμπρή. Οδήγησε άλλωστε στο να του αποδώσει η Βασίλισσα Ελισάβετ τον τίτλο του Sir. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να εκφράσω τη λύπη μου που αυτός ο άνθρωπος αναγκάστηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του εκτός Ελλάδας ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε ωφεληθεί στον κλάδο των νομικών και συναφών επαγγελμάτων τα μέγιστα από αυτόν.
Εν ολίγοις πρόκειται για έναν από τους τελευταίους εναπομείναντες Έλληνες αστούς. Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι το εξής.
Θέλουμε να μετατραπούμε από μικροαστικό σε αστικό κράτος ναι ή όχι? Αν ναι τότε ας ασχοληθούμε σοβαρά με το Μαρκεζίνη. Αν όχι ας μείνουμε να βράσουμε στο ζουμί μας. Προσωπικά όμως το κόβω ότι η Ελλάδα δε μπορεί να γίνει αστικό κράτος.
